#100verhalen: Teun en zijn huisgenoten

927 keer bekeken 0 reacties

Van Ad heeft hij geleerd om voetbal te kijken en bier te drinken. Met Leny neemt hij onderzoeksliteratuur door. En Elly is zijn knuffelvriendin. De huisgenoten van Teun zijn net als hijzelf sociale figuren. Toch leeft hij heel anders dan de meeste leeftijdsgenoten.

Waar veel studenten bij het uit huis gaan een afslag nemen richting studentenkamer, sloeg Teun een andere weg in. Ook hij woont in een huis met huisgenoten en een gedeelde woonkamer. Ze eten samen, kijken regelmatig samen tv, kletsen en lachen veel. Deze huisgenoten zijn alleen niet begin twintig, net als Teun. Nee, ze hadden zijn opa’s en oma’s kunnen zijn. Teun woont namelijk op een gesloten afdeling van een verpleeghuis en zijn huisgenoten zijn mensen met dementie.

Mooie contacten

Het avontuur, of laten we zeggen missie, begon met een stage in een verzorgingshuis. “Ik studeerde hbo-verpleegkunde en daar hoort ook een stage bij. Op dat moment wilde ik eigenlijk stoppen met mijn studie, maar mijn moeder, die zelf ook verpleegkundige is, motiveerde me om door te gaan. Het beeld dat ik had van hulpbehoevende ouderen was inktzwart, maar met frisse tegenzin ging ik toch aan de slag.” Zijn beeld veranderde, en hoe! “Vanaf het moment dat ik binnenstapte was het contact heel mooi en zag ik mensen net als jij en ik. En ja, ze hadden dan wel dementie, maar ze konden ook gewoon nog ontzettend veel.” In de zorg wordt te veel uitgegaan van wat mensen met deze ziekte niet meer kunnen, vindt Teun. “Laat ik benadrukken dat dat zeker niet komt door het zorgpersoneel, die doet ontzettend zijn best, maar het is de manier waarop we als samenleving aankijken tegen deze groep mensen. We denken dat ze niks meer kunnen en laten ze afgezonderd leven, niet meer als onderdeel van de samenleving.” Teun somt de statistieken op: een op de vijf mensen krijg zelf te maken met dementie. Het totaal aantal mensen gaat door vergrijzing nog veel verder toenemen. “Als je bedenkt dat je na zo’n diagnose nog wel acht tot tien jaar kunt leven, dan moet je er toch niet aan denken dat je dan weggestopt wordt en zelf niks meer te vertellen hebt. Dat is echt een heel lange tijd!”

Als ik echt verandering wil, moet ik zelf ervaren hoe het is om te wonen in een instelling en gelijkwaardig contact maken met de bewoners.

Betekenisvol leven

Teun slaagde voor zijn stage en studie en hield er niet alleen kennis, maar ook een belangrijk inzicht aan over. “Het contrast tussen mijn sociale leven met allemaal leuke activiteiten en de eenzaamheid die in de gangen van het verzorgingshuis resoneert was zo groot, dat ik echt met elke vezel in mijn lichaam voelde dat ik er iets mee wilde doen.” Teun richtte op zijn zeventiende een stichting op en schreef later een Utrechts verpleeghuis aan met een niet alledaags voorstel: hij wilde daar wonen met mensen die gewoon zijn buren en huisgenoten zouden worden. “Voor mij was dit een logische stap. Als ik echt verandering wil, moet ik zelf ervaren hoe het is om te wonen in een instelling en gelijkwaardig contact maken met de bewoners.” Wat hij er zag was geen vergane glorie, maar ‘vergaande’ glorie, zoals Teun het noemt. “Mensen die net als iedereen plezier halen uit het maken van contact en leuke dingen doen. Ik vind niet dat deze mensen van maaltijd naar maaltijd moeten leven, maar ook nog recht hebben op een betekenisvol leven.” De bevindingen staan in zijn boek VerpleegThuis waaraan hij veel tijd heeft besteed, naast zijn studie ‘zorgethiek’ aan de universiteit.

Volwaardig en gelijkwaardig

De lijst met waarderingsprijzen die hij won is lang. Vleiend, maar Teun gaat het echt maar om één ding: de manier waarop we kijken naar en omgaan met mensen met dementie veranderen. “Alle aanmoediging en positieve reacties die ik krijg zijn heel fijn en ik hoop dat mensen zich uiteindelijk ook aangezet voelen om actie te ondernemen, want dan maak je echt een verschil. Of het nu als vrijwilliger in de zorg is of al in een thuissituatie anders omgaan met mensen met deze ziekte.” Want buiten naar binnen halen is een van de belangrijkste veranderingen die Teun zou willen zien. “Voor veel van mijn huisgenoten is het lastig zelf initiatieven te nemen en erop uit te gaan, maar voor hun levensenergie is het wel belangrijk, dus daar hebben ze anderen voor nodig.” Als Teun later zelf in een verpleeghuis zit en mogelijk zelf dementie heeft, wil hij als volwaardig en gelijkwaardig worden gezien. Net zoals hij zelf naar Ad, Leny en Elly kijkt. Daar zal hij zich voor blijven inzetten, gedreven en positief als hij is. “Ik ben en blijf Teun en ik wil dat mensen me blijven zien zoals ik ben. Altijd.”

Ben je geïnspireerd en wil je weten hoe jij je vrijwillig in kunt zetten? Bekijk de mogelijkheden via vrijwilligerswerk.nl.
> Bekijk hier de vrijwilligersjobs in Utrecht.
> Hier kom je meer te weten over sTeun en toeverlaat

 

0  reacties

Partners:     Movisie

Cookie-instellingen